Mooi en lelijk

Dinsdag 23 mei

Viladrau- Figueres : 89 kilometer ( 1108) Hoogtemeters 623.

Als ontbijt krijgen we vanmorgen een wonderlijk mengsel van 3 soorten gebak en allerlei andere lekkernijen. We kunnen er mee op weg. Opnieuw speelt de zon een hoofdrol. We klimmen vandaag eerst naar een hoogte van 1004 meter. Zien in de verte de besneeuwde toppen van de Pyreneeën en lassen een paar fotomomenten in. Die komen er nog veel meer tIjdens de 30 km afdaling die dan volgt. Zo'n afdaling is eigenlijk niet te beschrijven of op foto vast te leggen. Het is een avontuur in een spookjeslandschap. Bij iedere bocht weer een nieuw waanzinnig mooi uitzicht; de zoveelste hop die in het struikgewas wegduikt, hagedissen die razendsnel onze wielen ontwijken. Berggeiten die natuurlijk net wegvluchten als je een foto wilt maken, wildstromende riviertjes met grote keien.

In een dorpje drinken we koffie bij een bar en stellen vast dat ze er stevig geïnvesteerd hebben in de toegankelijkheid. Er is een heuse hellingbaan aangelegd. Een wat oudere man met één been op een scootmobiel maakt daar dankbaar gebruik van. Hij sjeest naar boven, bestelt koffie, drinkt dat in 1 minuut op, steekt een sigaar aan en roetsjt weer naar beneden. Tot het stadje Angles gaat het zo door bijna zonder een trap te hoeven doen. Bij de supermarkt is weer alles te koop wat een fietser nodig heeft. Bij een laan met palmbomen consumeren we alles meteen in de schaduw. De temperatuur is behoorlijk opgelopen.

Over het tweede deel van onze fietsdag kunnen we kort zijn. Daar was gewoon niet veel aan. Eerst nog wel een aardig stukje over een via verde ( half verhard fietspad) langs de regionale weg naar Girona. Dan de drukte en hectiek van de stad . En van daaruit volgen we een geheel andere Gps track dan wij voor ogen hadden. 20 km lang over erg drukke wegen met veel stank en lawaai van het autoverkeer. Dan slaat de route af door een nagenoeg onbewoond deel van Spanje. We krijgen opnieuw beelden voor ogen van het eindeloos gezoek naar onderdak. Ineens is daar vanuit het niets een klein station met een spoorlijn! We staan nog geen minuut op het perron als de trein al stopt. Wat een bof! Voor 5 euro worden we 40 km verder gebracht tot in de stad Figueras. Opnieuw midden in de drukte moeten we even met de ogen knipperen. We vinden een hostel midden in de stad. Het was een dag met 2 gezichten.

Stemmingen

Maandag 22 mei

Manresa - Viladrau : 66 km ( 1019) Hoogtemeters 1265.

Het is vooral ook een veilig hotel. Het politiebureau is er naast en een hele horde agenten zit hier ook te ontbijten. Het is opnieuw een stralende dag. We dalen via een olifantpaadje af naar de binnenstad en worden daar opgeslokt door het drukke verleer op een soort vierbaans autoweg. Na een paar kilometer kunnen we daar gelukkig van af.

Hier begint onze uitdaging van vandaag. Over een afstand van 30 kilometer stijgen we naar een hoogte van 935 meter. Weliswaar niet meer zo steil dan een week geleden, maar aan het eind van de dag ( het blijft de hele dag stijgen en dalen) staan er toch weer meer dan 1200 hoogtemeters op de teller.

Op het eerste deel van de klim voelt Greet zich niet zo happy. Ze worstelt met de warmte tijdens de klim. Met wilde gebaren probeert ze een handdoek om haar hoofd te draperen. Dat blijft natuurlijk niet zitten en de stemming wordt er niet beter op als de geplande koffiepauze in het eerste dorp niet doorgaat. Alles is gesloten. We kibbelen nog wat over (dé) motivatie totdat de wereld er in het stadje Moià ineens weer heel anders uitziet. Daar is koffie en er zijn 3 supermarkten! Als we al het lekkers verorbert hebben gaat de rest van de dag gelukkig weer in goede stemming.

Na de Col de Polosa opnieuw een super afdaling tot het stadje Tona. Daar houden we even koffiepauze en beginnen welgemoed aan de laatste 20 km naar de camping. Daar komen we snel van terug als de weg opnieuw blijft stijgen. Over 20 kilometer doe je dan zomaar 2 uur. Denkend aan gisteren houden we het na 12 kilometer op 800 meter hoogte voor gezien in het pittoreske plaatje Viladrau. In een deftige villa betrekken we een antiek ingerichte kamer met de meest onhandige douche aller tijden. En we hebben er al veel gezien hoor! Maar de tuin met prachtige zitjes maakt veel goed. En dat geldt ook voor het wonderlijke menu in het restaurant. We raken er aan gewend dat van de uitgebreide menukaart slechts één menu te bestellen is. We laten ons gewoon verrassen.

Keuzes en gevolgen

Zondag 21 mei

Montblanc-Manresa : 91 kilometer (953) Hoogtemeters 1216

Op de zonovergoten camping nemen we afscheid van Harry en Elly. Zij fietsen de route andersom. Nog één keer door het fraaie centrum van Montblanc en dan begint een heel aardige nieuwe fietsdag. Door de golvende wijnvelden , alles is mooi groen. Het blijft heuvelachtig maar de hoogte is nog maar de helft van wat we gehad hebben. Vandaag ligt het hoogste punt op 750 meter. Iets hoger dan de Ardennen. We rijden nu door dorpjes waar we ook mensen buiten zien en waar we even koffie kunnen drinken. We hebben een heerlijke afdaling met haarspeldbochten. Als het dan toch moet, dan maar goed. Als volleerde coureurs draaien we door de bochten.

De planning was eigenlijk dat we na 55 km. in de stag Igualada zouden overnachten. Maar de stad staat ons niet zo aan en het is nog maar twee uur. Het alternatief is nu om maar door te rijden naar de volgende stad met hotels: Manresa. We denken er zelfs nog even aan om de variant te nemen via Montserrat, een grillig gevormde bergketen die van oudsher voor de Catalanen een heilige betekenis heeft omdat de maagd Maria daar verschenen is. Er is daar niet alleen een klooster maar ook veel kerkjes en kapelletjes en de imposante rotsen. Kees weet dit alternatief uit het hoofd te praten bij Greet. Het is twee keer zo lang, héél veel klimwerk en geen overnachtingsmogeljkheden. Die zijn er wel in de grote stad Manresa. En dat is nog maar 30 kilometer. Dus dat wordt het, het verloopt nu allemaal volgens plan. Een prachtige fietsroute, toch nog ( in de verte) zicht op Montserrat en we zijn om half zes in Manresa. En daar gaat het weer mis.

Na het nodige zoekwerk, blijkt dat in deze stad nog maar één hotel is. Een al wat ouder mannetje is bereid, een stuk met ons mee te lopen (.....) want het is moeilijk te vinden.

In de prachtige historische stad loodst de man ons - onder een stortvloed van Spaanse volzinnen- bijna loodrecht omhoog naar de binnenstad en legt dan uit hoe we verder moeten. Na anderhalf uur , 250 hoogtemeters en 32 keer vragen ( alles in het Spaans) vinden we hotel Els Noguers. Te midden van een centrum met Mac Donalds, een reusachtig supermercado en naast een politiebureau. We zitten er echt helemaal doorheen. Wij genieten van het fijnste hotel ooit......

Maar over keuzes en gevolgen , als we ons gewoon bij het gestelde doel hadden gehouden, hadden we helemaal niet zo lang hoeven zoeken en afzien in deze grote stad zonder hotels. Maar ja...zo gaat dat....Dat houdt de spanning er in.

Toch nog even

Zaterdag 20 mei

Vimbodi-Montblanc: 19 kilometer ( 862)

Toch nog iets te melden vandaag. De treinreizen zijn voorspoedig verlopen. Maar hebben er toch behoorlijk ingehakt. We hebben ook gemerkt , dat het in iedere trein weer anders moet. Maar het personeel is erg vriendelijk. We hadden vanochtend zicht op de conducteur ( een look-a-like van mr. Bean) die de hele tijd in zichzelf zat te prevelen. Na verloop van tijd hoorden we een zacht gezang. Waarschijnlijk aan het oefenen voor zijn koor.

Het is prachtig weer en we hebben gezien dat we vandaag toch nog een stukje per fiets kunnen doen, door in het plaatsje Vimbodi al uit te stappen. Daar hebben we goed aan gedaan. Heerlijk peddelen door de wijnvelden komen we al snel bij het Monastir (klooster) van Poblet. Beroemd en op de Unesco lijst van wereld erfgoederen . Heel indrukwekkend! Fluitend rijden we daarna omlaag naar Montblanc. Een foeterende automobilist als we even een stukje tegen de richting in rijden.

Montblanc is een sfeervol middeleeuws stadje met smalle straatjes en overvolle terrasjes. Op é?n daarvan vraag ik een wielrenner waar de camping is. Hij wil eerst van alles van onze fietsreizen weten en begeleidt ons dan tot buiten de stad, waar we de camping zien liggen. Eindelijk weer eens in de tent slapen. We staan op een soort geel gravel, geen gras. Er meldt zich nog een Nederlands fietsechtpaar: Harry en Elly uit Oosterhout. Vreemd is dat, volslagen onbekenden met wie je meteen wat gaat drinken en mee uit eten gaat. Lotgenoten....

Zwak ?

Vrijdag 19 mei.

Albarracin - Teruel : 43 km ( 843) Hoogtemeters 524

Vanmorgen heeft Kees een wat unheimisch gevoel. Hij reageert prikkelbaar. Enerzijds omdat we ( in het verder verlaten lijkend hotel) pas om 9.00 uur kunnen ontbijten en bij de fietsen kunnen.

Anderzijds omdat- zoals reeds eerder vermeld - we nu echt de planning hebben moeten bijstellen . We gaan het hele rondje niet halen. Daarvoor is het gewoon te zwaar. Om wat meer ontspannen verder te fietsen, slaan we een paar moeilijke etappes over. En overbruggen die per trein ( commentaar niet persé nodig) .....

Daarvoor moeten we vandaag nog een korte rit maken naar Teruel. Dat wordt weer een hoogtepunt in onze reis. Het gaat weer flink omhoog. Maar de zon is weer terug en we fietsen door een sprookjesachtig landschap met reusachtige , op elkaar gestapelde en hoog oprijzende rotsen van de Pinares de Rodeno.

Als we in één van de weinige , maar fraaie dorpjes koffie willen drinken en we aan twee bouwvakkers vragen waar het café is geven de twee te kennen dat dat er niet is. Immers - zo geven ze aan- we zijn hier toch maar met z'n vieren in het dorp . Zo lijkt het althans. In de dorpjes is het heel erg stil.

Een erg leuk landweggetje brengt ons in Teruel. Met enig wantrouwen over de afloop proberen we eerst in het station informatie in te winnen. Wij spreken meer Spaans dan onze informant Engels. Dus gaat Kees via de indrukwekkende trappen naar boven in de stad om bij het VVV te informeren. Het kantoor is net 5 minuten geleden gesloten. We beraden ons even bij een kop koffie en keren dan terug naar het station. Greet neemt het heft in handen en vindt daar Christine die alles voor ons oplost, samen met de machinist van de klaarstaande trein. We kunnen meteen mee naar Zaragoza , moeten daar overnachten en kunnen morgen verder naar Lleijda en vanaf daar naar Montblanc. Daar zijn we weer op de route- een aantal bergen verder. En- waar we even voor vreesden- de fietsen hoeven niet gedemonteerd te worden. Dus staat het programma voor de dag van morgen ook al vast.

De dag dat onze lieve Aisata negen jaar wordt! Zonde dat we er niet bij zijn. Dikke kus van ons allebei!

Morgen dus w.s niets te melden ....

Schokkend...

Donderdag 18 mei

Checa-Albarracin 56 kilometer(800) Hoogtemeters 645

Nietsvermoedend stapelen we alles weer op de fiets en gaan welgemoed op pad. Na een paar kilometer begint vanuit het niets de lucht te betrekken en daarna zwart te worden. Het onweer breekt los. Hagelstenen als knikkers klinken als pistoolschoten als ze op de stalen vangrails uiteen spatten. De hagel gaat over in regen. Dan plots komen donderslag en bliksemflits tegelijk. We voelen allebei een schok door ons lichaam gaan. Volkomen ontdaan en geschrokken constateren we dat we allebei nog in leven zijn. Greet durft niet meer verder, maar we moeten wel. Er is geen ontsnappen mogelijk totdat we een kapelletje ontwaren. Daar gaan we schuilen en van de schrik bekomen. Als het even wat lichter wordt proberen we ons weer warm te fietsen totdat bij het prachtige stadje Orihuela opnieuw het noodweer losbarst en we ternauwernood een café in kunnen vluchten. We zijn steenkoud geworden en Greet gaat dicht bij de kachel zitten. Die trouwens niet aan is....

Een uur en ieder 2 koffie later wagen we het opnieuw. Een lange klim brengt ons op het hoogste punt van de Caminio el Cid : 1705 meter. Het is daar behoorlijk koud en voor de komende afdaling trekken we nog even wat kleding aan. We moeten een beetje oppassen voor het natte wegdek, maar de afdaling is super!

Het vervolg is zo mogelijk nog mooier. Langs hoge rotswanden tot net voor Albarracin. Daar komt de volgende zondnvloed over ons heen. Hier is weliswaar eindelijk weer een camping, maar daar zien we vanaf. In de stromende regen vluchten we een hotel in en boeken meteen een kamer. We krijgen geen spijt van ons oponthoud in deze bijzondere plaats. Vele fotomomenten bij de steile straatjes met authentieke huizen en indrukwekkende vestingwerken. Ons reisplan stellen we nogmaals bij.....

Blijven fietsen .

Even vooraf: We zijn ontzettend blij met de ( meelevende ) reacties van de lezers van onze verhalen. Bedankt daar voor!

Woensdag 17 mei

Cobeta - Checa : 70 km (744) Hoogtemeters 1134

We hebben niet allemaal even goed geslapen in 'onze' slaapzaal, maar staan snel na elkaar op. De eettafel weer naar buiten, ontbijt met muesli en fruit. Saul rijdt nog even langs en toetert vanuit zijn auto. Met enig angst en beven beginnen we weer aan een nieuwe, loodzware fietsdag. Maar de ene dag is de andere niet. Het lijkt net of het vandaag allemaal wat beter lukt. Geert en Trijntje treffen we in het barretje van Corduente, na 20 kilometer. We hebben dan al flink wat voor de kiezen gekregen. We fietsen vandaag een hele dag door het Nationaal Park Alto Tajo. In het fraaie stadje Molina de Aragon treffen we bij het VVV een dame die geen woord Engels spreekt. Lijkt ons niet handig voor zo'n functie. We moeten bekennen dat we er aan dachten om een stukje per trein te gaan doen. Als we ontdekken dat de trein hier niet komt, hoeven we daar niet langer over te discussiëren. We gaan fietsend verder.

Meteen volgt de ene klim na de andere. Met het kleinste verzet overwinnen we ze allemaal, tot een hoogte van 1450 meter. En we genieten van de afdalingen,met een vaartje van 50 tot 60 km per uur. Aan het eind van deze dag wordt de natuur op zijn mooist met prachtige rotspartijen . Het beoogde hostel in Checa bestaat nog, is echt prachtig en er is een kamer vrij. Wat wil je nog meer? Heerlijk douchen ! Greet zegt dat we stinken. Geert meldt ons dat zij 10 kilometer verder voor een gesloten camping kwamen te staan en nu verder zoeken.

Linksaf

Maandag 15 mei : Almazán- Barahona- 74 km( 590)Hoogtemeters 725.

Een heel gewurm om de fietsen via de te kleine lift op de begane grond te krijgen. Ontbijten doen we weer gezamenlijk met Frans. De route naar Berlanga gaat 30 km. over zand en grindpaden. Langs de rivier Duero. Het is te doen.

Ons komt een al wat oudere fietser tegemoet. Het blijkt dat hij verkeerd aan het rijden is en dezelfde kant op moet als wij. Dus wordt het duo tijdelijk een trio. Alouis is ( ook) 68, geboren in Limburg en woont nu in Amsterdam. Hij is vrijgezel en jaarlijks maandenlang aan het fietsen door heel Europa. We zijn zeer onder de indruk van zijn gefietste routes én de parate kennis van zeer veel overnachtingsadressen waarvan wij nog gebruik kunnen maken.

Het sfeervolle stadje Berlanga de Duero is het eindpunt van het eerste deel van onze route. Hier slaan we op de kaart linksaf richting het oosten. In de stad is er muziek en een optocht, gewijd aan een soort oogstfeest. Op het leuke stadspleintje drinken we uitgebreid koffie met Alouis. We vinden het bijzonder om te horen dat de datum van zijn terugkomst in Nederland is gebaseerd op het feit dat op 24 juli de krant weer bezorgd wordt. Eigenlijk prachtig als dit de redenen zijn waarop je beslissingen kan baseren. Aan zijn woordenstroom komt géén eind, maar wij willen echt nog verder vandaag.

We bewonderen eerst nog even de prachtige burchten , dan nog even goed smeren, want de zon schijnt fel. Met goede moed beginnen we aan onze fietsroute: Camino El Cid. Door streken, waar de legendarische strijder Rodriquo Diaz de Vivar veldtochten ondernam tegen de Moorse overheersers. Het deel dat we vandaag fietsen kan onze goedkeuring wegdragen. Wát een variatie aan landschappen! Tientallen lammergieren cirkelen boven onze hoofden. Mooie dorpjes. We genieten ontzettend , ondanks het ook lang niet vlak is. In en om de bar in het fraaie dorpje Rello is het oogstfeest ook in volle gang. De meesten hebben al zoveel op dat ze erg vrolijk zijn en dat laten ze luidkeels merken. Voor een overnachtingsplaats hoeven we helemaal niet te zoeken. In Barahona staat het hostel/restaurant gewoon aan de route en de uitbater verwelkomt ons buiten al. Er is nog een fietsend stel: Geert en Trijntje Oostingh uit Emmen. Het klikt meteen. Met z'n vieren genieten we de avondmaaltijd. Het is echt een topdag!!

Dinsdag 16 mei : Barahona - Cobeta 84 km (674) Hoogtemeters 1184

Het wordt vandaag een zware dag als we kort na Geert en Trijntje de heuvels inrijden. Ze gaan sneller dan wij en dat laten we maar gewoon gebeuren. Een klim van 700 meter om in het hoog gelegen Medinaceli te komen laten we aan ons voorbij gaan. Na een spectaculaire afdaling treffen we onze Drentse vrienden op een terrasje. We drinken samen koffie en wij doen daarna nog wat inkopen.

Na een aantal lange klimmen komen we op de hoogvlakte van Castillon op 1200 meter met een schijnbaar oneindige horizon. We treffen hier opnieuw Geert en Trijntje die aan het koken zijn. We krijgen een kop soep aangeboden die erg welkom is. Het is namelijk behoorlijk warm en een beetje zout kan geen kwaad. We fietsen nu een stukje met z'n vieren. Dat gaat even goed bij een lange afdaling, maar als even later de weg weer omhoog gaat raken de twee uit Zierikzee in ademnood. Dus wordt het weer : ieder voor zich. We hebben voor vanavond dezelfde overnachtingsplaats voor ogen, dus zullen we elkaar daar treffen.

Het laatste stuk is het opnieuw afzien. Telkens met veel moeite omhoog, dan in vliegende vaart een stukje omlaag enz, enz.
Dat we in nationaal park Alto Tajo zijn aangekomen dringt nauwelijks tot ons door. Als we in Cobeto op zoek gaan naar de hostel treffen we G+T op een bankje bij een bar. Ze hebben slecht nieuws: De hostel bestaat miet meer. We kopen een ijsje bij de heks in de bar en beraadslagen. Op dat moment rijdt Saul op zijn mountain bike langs ons. Hij gaat ons helpen. Want het volgende onderkomen is pas over 20 kilometer met veel hoogteverschillen Saul gaat even met iemand in overleg en neemt ons daarna mee naar het dorpshuis. In de grote zaal is ruimte genoeg. Er is geen douche , maar wel een wc met wasbak. We maken de ruimte een beetje gezellig, doen nog wat inkopen in een piepklein winkeltje, drinken een biertje bij de heks en dekken daarna buiten een tafel. We kokkerellen er op los met de brandertjes en toveren heuse menu's op de borden. Saul komt nog even kijken of alles goed gaat. Hij wordt overladen met complimenten. Als het gaat schemeren creeëren met wat meubels twee slaapplekken. Wat een verrassend einde van de dag! Maar het voelt eigenlijk prima zo.