Maandag 29 mei (dag 22)

LeMas- d'Azil - Encausse les Thermes:86 km. (1503) Hoogtemeters 788.

Net buiten het stadje zijn we zeer onder de indruk als we zien wat de rivier Labouiche in de Ariège daar heeft gevormd in de loop der eeuwen. De rivier heeft een doorgang door de rotsen uitgesleten. Daardoor was het mogelijk om een weg aan te leggen van ruim 400 meter lang door deze grot , waarin prehistorische skeletten en wandschilderingen zijn gevonden.

Kort daarna wordt het weer spannend met het wikken en wegen. Gaan we de route uit het boekje volgen of rijden we terug naar de voie verte? Geloof het of niet, maar bijna zonder enig fysiek of verbaal geweld, worden we het eens! Het wordt de voie verte. Misschien mede door het feit dat we onszelf daarmee een negenenhalve km lange klim tot 700 meter hoogte - met stukken tot 15 % stijging besparen. En het pakt onverwacht ook nog eens goed uit. Heerlijk relaxed peddelen ( met twee lange donkere tunnels, waarin de koplampen nauwelijks enig effect hebben) en het traject blijkt ook nog 10 km. korter te zijn.

St. Girons is de stad met voorzieningen in deze omgeving. Dat is dan ook het enige want verder heeft de stad weinig te bieden. Er heerst een grauwe en depressieve sfeer. Een paar kilometer verder een schril contrast als we even tijd nemen voor een bezoek aan één van de mooiste stadjes van Frankrijk: St. Lizier. Met fotogenieke straatjes en een prachtige kathedraal.

In de middag fietsen we geruime tijd langs de rivieren Salat en Neste met oude waterkrachtcentrales. We kunnen er zelfs een cursus goudzoeken volgen. Bij de enige Franse beroepsgoudzoeker, voor 50 euro per dag. Je moet alleen niet de illusie hebben dat je de vakantie er mee terugverdient.

Wat verderop gaat het nog wat meer stijgen en dalen. Door een prachtig coulissenlandschap en uitzicht op de Pyreneeën. Héél veel kleine dorpjes waarin bijna niets er op wijst dat er nog iemand woont. Geen winkels of restaurants ( in ieder geval niet open). Wij genieten van de bloemrijke hooilandjes en bermen, de serene stilte, een slechtvalk en een zwarte wouw die op thermiek boven het dal zweven. Een ( helaas doodgereden) das ligt midden op de weg.

Onze hoop op overnachting hebben we gevestigd op Encausse. Met een licht wantrouwen op een goede afloop gezien de leegte achter ons. Als we om half zes zowaar een hotel ontdekken blijkt al snel dat ook dit gesloten is. Even kijken we vertwijfeld om ons heen. Dat is een passerende man niet ontgaan. Hij spreekt ons aan en begint een heel verhaal te vertellen in een grappig soort Engels. Zijn naam is Patrick en hij is buschauffeur van de schoolbus. Hij weigert Frans tegen ons te spreken, want hij was ooit eens in Amsterdam en daar was iedereen reuze aardig tegen hem en hij weet gewoon hoe moeilijk Hollanders het vinden om Frans te spreken. Maar hij gaat ons helpen. Het wordt het scenario van een lachfilm. Hij stekkert het hele dorp door, met ons achter zich aan en belt schijnbaar lukraak bij dertig mensen aan. Helaas zonder succes, hoewel hij bij ieder adres zeer uitvoerig uit de doeken doet waarvoor hij komt. Dan weet hij nog iets. Wij moeten even wachten, hij haalt zijn fiets. Even later scheurt hij met 83 km. per uur tegen een heuvel op. We zijn al na 50 meter volkomen opgebrand , maar vinden hem een kilometer verder bij een zwaarbewaakt hek, druk roepend bij een intercom. Als er geen antwoord komt klimt hij over het hek, loopt een lange oprijlaan op en we horen hem luidkeels roepen. Ook hier is niemand. Uiteindelijk vindt hij dan toch een plek voor ons in het dorp. Een prachtig apartement dat al een poos niet gebruikt is. Maar de eigenaren zijn uiterst vriendelijk en wij niet veeleisend. Ook hier vervult Patrick weer een hoofdrol. Hij gaat onze gastgevers voor naar de kamers in het apartement en wijst ons er op waar alle vertrekken voor gebruikt kunnen worden. Patrick brengt Kees daarna ook nog even naar de kruidenier en legt in de winkel uit wat hij komt doen. Voor zover dat bij de winkelier nog niet duidelijk was. Eindelijk, eindelijk neemt hij afscheid en kan Kees winkelen. Na een minuut stormt hij weer de winkel in en verzekert Kees dat hij nog even blijft omdat de winkelier geen woord Engels spreekt. Het lukt Kees om hem duidelijk te maken dat het hem verder wel gaat lukken. Een ferme handdruk. Patrick is een man die misschien wel een beetje overdrijft, maar ook één met een groot hart. Wij zullen hem niet vergeten.