Slotakkoord

Woensdag 31 mei (dag 24) / donderdag 1 juni

Bagnères de Bigorre - Ousse (Pau ) :72 km. (1657) Hoogtemeters 677

In de nacht worden we een paar keer wakker van een paar zware regenbuien. Als we wegrijden is het net even droog, maar het ziet er niet hoopvol uit. Gezien de ervaringen van gisteren doen we eerst onze inkopen in een supermarkt. De bewolking is ineens weggetrokken en een vriendelijk zonnetje lacht ons toe. In de riviertjes dendert een grote hoeveelheid bruin water door de overvloedige regenval.

Onze laatste fietsdag krijgt een waardig slotakkoord. Het begint met opnieuw klimmen, maar het lijkt ons vandaag niet zoveel moeite te kosten. We hebben nu weer ongelooflijk mooie uitzichten als we boven zijn en we willen de reis op een goede manier tot een einde brengen. Tot onze geruststelling constateren we boven aan de langste klim dat er zelfs een ziekenhuis is!

Een afdaling van 10 km. brengt ons in een andere wereld. Ineens zijn overal winkels en restaurants. We rijden nu echt op de flanken van de Pyreneeën. De laatste klim is naar de Col d'Aspet. Kees heeft een mooie herinnering aan een dal waar we langs komen. Toen hij zes jaar geleden bij een temperatuur van 40 graden moeizaam omhoog ploeterde dacht hij dat hij aan het hallucineren was toen hij meende zoiets als Gregoriaans gezang te horen. Het bleek het geluid dat de wind maakte langs de vleugels van twee grote boven het dal zwevende roofvogels: een onvergetelijk moment.

Bij Lourdes dalen we af en volgen de rivier Gave de Pau met een aantal fotogenieke plaatsjes. Om 15.00 arriveren we op camping Le Sapins waar de auto staat te wachten. Een uurtje later vertrekken we al richting Nederland. Onderweg overnachten we nog een keer langs de snelweg.

En nu , donderdag 1 juni zijn we weer thuis. Einde van een zwaar, maar onvergetelijk mooi fietsavontuur. Onze conditie is weer naar een hoog niveau gestegen . We hebben weer heel veel bijzondere mensen ontmoet. Het bijhouden van het weblog was een hele toer, omdat we op plaatsen waren waar we slechte of zelfs geen enkele verbinding hadden met internet. Maar het lezen van jullie inspirerende feedback gaf ons steeds weer nieuwe energie. Heel erg bedankt daarvoor!

De hemel huilt

Dinsdag 30 mei (dag 23)

Encausse le Therme- Bagnères de Bigorre : 82 km( 1585) Hoogtemeters 1449

Wegens het overlijden van Roel Kok, de vader van schoondochter Marieke, lijkt het ons gepast de toonzetting een beetje aan te passen. Aanpassing misschien ook voor het einde van onze fietsreis om op tijd terug te zijn voor de begrafenis. We zijn nu bijna weer bij Pau. Het is even de vraag of we morgen het laatste stuk nog fietsend af kunnen leggen. We willen woensdagavond de terugreis beginnen.

Over de fietsdag van vandaag kunnen we melden dat er bij vertrek een paar drupjes regen vallen. Als we in een bushokje ons ontbijtje eten komt Patrick nog even langs met zijn visitekaartje en het weerbericht. De eerste 20 km. houden we het nog droog. We dalen en klimmen constant. Het wordt zo ongeveer de zwaarste fietsdag van allemaal. Net voor en in St. Bertrand bewonderen we de Romaanse basiliek , de kathedraal en de blootgelegde fundamenten van een deel van een Romeinse stad.

Vanaf St. Bertrand wordt het parcours nog zwaarder, doordat de heuvels nog hoger zijn. Maar het begint ook te regenen. En niet zo'n beetje ook. De waterval stroomt over het wegdek en maakt dat daarmee zo nu en dan onzichtbaar. De bui is hardnekkig en duurt onverminderd voort gedurende de rest van de fietsdag. Het vervelendste is nog dat het zorgt voor een donkere grauwsluier, waardoor het zicht op de prachtige- nu nog groenere - valleien wordt ontnomen. En telkens als we na een klim boven zijn is daar op die hoogte ook nog eens een deken van nevel.

We moeten het doen zonder middageten, koffie of wat dan ook. Er is op de gehele route niets te koop. We eten onze hele voorraad koekjes en wat al niet meer op. We sluiten deze loodzware fietsdag af in het stadje Bagnères waar we al snel gedouched en verschoond zijn en het tekort aan eten ruimschoots inhalen.

Patrick

Maandag 29 mei (dag 22)

LeMas- d'Azil - Encausse les Thermes:86 km. (1503) Hoogtemeters 788.

Net buiten het stadje zijn we zeer onder de indruk als we zien wat de rivier Labouiche in de Ariège daar heeft gevormd in de loop der eeuwen. De rivier heeft een doorgang door de rotsen uitgesleten. Daardoor was het mogelijk om een weg aan te leggen van ruim 400 meter lang door deze grot , waarin prehistorische skeletten en wandschilderingen zijn gevonden.

Kort daarna wordt het weer spannend met het wikken en wegen. Gaan we de route uit het boekje volgen of rijden we terug naar de voie verte? Geloof het of niet, maar bijna zonder enig fysiek of verbaal geweld, worden we het eens! Het wordt de voie verte. Misschien mede door het feit dat we onszelf daarmee een negenenhalve km lange klim tot 700 meter hoogte - met stukken tot 15 % stijging besparen. En het pakt onverwacht ook nog eens goed uit. Heerlijk relaxed peddelen ( met twee lange donkere tunnels, waarin de koplampen nauwelijks enig effect hebben) en het traject blijkt ook nog 10 km. korter te zijn.

St. Girons is de stad met voorzieningen in deze omgeving. Dat is dan ook het enige want verder heeft de stad weinig te bieden. Er heerst een grauwe en depressieve sfeer. Een paar kilometer verder een schril contrast als we even tijd nemen voor een bezoek aan één van de mooiste stadjes van Frankrijk: St. Lizier. Met fotogenieke straatjes en een prachtige kathedraal.

In de middag fietsen we geruime tijd langs de rivieren Salat en Neste met oude waterkrachtcentrales. We kunnen er zelfs een cursus goudzoeken volgen. Bij de enige Franse beroepsgoudzoeker, voor 50 euro per dag. Je moet alleen niet de illusie hebben dat je de vakantie er mee terugverdient.

Wat verderop gaat het nog wat meer stijgen en dalen. Door een prachtig coulissenlandschap en uitzicht op de Pyreneeën. Héél veel kleine dorpjes waarin bijna niets er op wijst dat er nog iemand woont. Geen winkels of restaurants ( in ieder geval niet open). Wij genieten van de bloemrijke hooilandjes en bermen, de serene stilte, een slechtvalk en een zwarte wouw die op thermiek boven het dal zweven. Een ( helaas doodgereden) das ligt midden op de weg.

Onze hoop op overnachting hebben we gevestigd op Encausse. Met een licht wantrouwen op een goede afloop gezien de leegte achter ons. Als we om half zes zowaar een hotel ontdekken blijkt al snel dat ook dit gesloten is. Even kijken we vertwijfeld om ons heen. Dat is een passerende man niet ontgaan. Hij spreekt ons aan en begint een heel verhaal te vertellen in een grappig soort Engels. Zijn naam is Patrick en hij is buschauffeur van de schoolbus. Hij weigert Frans tegen ons te spreken, want hij was ooit eens in Amsterdam en daar was iedereen reuze aardig tegen hem en hij weet gewoon hoe moeilijk Hollanders het vinden om Frans te spreken. Maar hij gaat ons helpen. Het wordt het scenario van een lachfilm. Hij stekkert het hele dorp door, met ons achter zich aan en belt schijnbaar lukraak bij dertig mensen aan. Helaas zonder succes, hoewel hij bij ieder adres zeer uitvoerig uit de doeken doet waarvoor hij komt. Dan weet hij nog iets. Wij moeten even wachten, hij haalt zijn fiets. Even later scheurt hij met 83 km. per uur tegen een heuvel op. We zijn al na 50 meter volkomen opgebrand , maar vinden hem een kilometer verder bij een zwaarbewaakt hek, druk roepend bij een intercom. Als er geen antwoord komt klimt hij over het hek, loopt een lange oprijlaan op en we horen hem luidkeels roepen. Ook hier is niemand. Uiteindelijk vindt hij dan toch een plek voor ons in het dorp. Een prachtig apartement dat al een poos niet gebruikt is. Maar de eigenaren zijn uiterst vriendelijk en wij niet veeleisend. Ook hier vervult Patrick weer een hoofdrol. Hij gaat onze gastgevers voor naar de kamers in het apartement en wijst ons er op waar alle vertrekken voor gebruikt kunnen worden. Patrick brengt Kees daarna ook nog even naar de kruidenier en legt in de winkel uit wat hij komt doen. Voor zover dat bij de winkelier nog niet duidelijk was. Eindelijk, eindelijk neemt hij afscheid en kan Kees winkelen. Na een minuut stormt hij weer de winkel in en verzekert Kees dat hij nog even blijft omdat de winkelier geen woord Engels spreekt. Het lukt Kees om hem duidelijk te maken dat het hem verder wel gaat lukken. Een ferme handdruk. Patrick is een man die misschien wel een beetje overdrijft, maar ook één met een groot hart. Wij zullen hem niet vergeten.

Einde van de Katharen

Zondag 28 mei ( dag 21)

Bélesta-Le Mas- d'Azil : 78 km. (1417) Hoogtemeters 639.

Op zondagmorgen vroeg valt de drukte op de D117 naar Lavalanet wel mee. Hiermee vermijden we een klim van 8 km en jammer genoeg ook de op 1060 meter hoog gelegen burcht van Montséqur. Na 10 km. krijgen we alsnog een klim van 4 km. voor de kiezen naar het laatste Katharen-bolwerk, de Roquefixade op 760 meter. Gelukkig gaat het door bosrijk gebied met enige schaduw. Het is weer behoorlijk warm. Maar de beloning is er naar bij het uitzicht op de kolossale rots met de ruïne. Deze vesting communiceerde vroeger via lichtsignalen met de al genoemde Montséqur.

Nog een beloning volgt in de vorm van een prachtige afdaling langs een groen dal en constant uitzicht op de nog besneeuwde bergtoppen. Zo bereiken we het alleraardigste stadje Foix. Daar is een markt en Greet ontdekt een soort Aisata die vol overgave in de microfoon staat te zingen bij een geluidsbox.

Een paar kilometer na Foix gaat het weer even mis tussen de twee fietsers. Als Kees een zogenaamde voie verte ( fietspad over een oude spoorbaan) wil gaan volgen, richting Girons. Uiteraard lukt het vinden van die fietsroute tamelijk moeizaam en met het nodige heen en weer rijden. Greet vraagt zich af waarom we niet de gewone route uit het boekje volgen. Als we eenmaal op het fietspad zijn komt ze daar wel van terug als we- heerlijk ontspannen peddelend- moeiteloos kunnen doorfietsen. Maar dat verandert opnieuw als blijkt dat de voie verte een heel ander traject volgt dan onze route uit het boekje. En we- na later blijkt- bijna 10 km. omfietsen naar het plaatsje Le Mas - d'Azil .Want verderop is 30 km. niets te vinden voor een overnachting. Voor de lezer is dit misschien abacadabra , maar voor ons is het volle ernst. Zeker als in het stadje - in het plaatselijke hotel- vanachter de gesloten deuren- op niet zo vriendelijke wijze te kennen wordt gegeven dat we hier niet op een kamer hoeven te rekenen. Nog 3 km. verder is er een camping. Daar vinden we een prachtig plekje bij de rivier en al het andere is opeens niet meer zo belangrijk. Morgen gaan we verder met wikken en wegen.

Gouden bergen

Zaterdag 27 mei (dag 20)

Cubières sur Cinoble - Bélesta: 67 km. ( 1339) Hoogtemeters 922.

Onze gastvrouw heeft de croissants te lang in de oven gehad. Ze zijn zwart geblakerd. Een heel klein excuusje, maar we krijgen geen nieuwe.

Het is een beetje Hollands weer. Bewolkt en een stevig briesje. Zelfs een beetje fris. Maar van dat laatste hebben we al snel geen last meer na 4 km. omhoog fietsen. Als we boven zijn komt de zon al weer tevoorschijn en lijken de bergen- met flarden van nevelslierten - met een laagje goud overgoten te zijn: ons worden niet gouden bergen beloofd. Ze zijn er gewoon....

Met ideaal fietsweer klimmen en dalen we van de ene groene vallei naar de andere. Een boommarter poseert even heel sierlijk op het midden van de weg en verdwijnt dan als een schicht in de berm. Die bermen zijn ook al een attractie op zich. Hier wordt niet gemaaid als de natuur op z'n mooist is: orchideeën, ratelaar, ridderspoor. Te veel om op te noemen en alles in kleurcombinaties die perfect zijn. Ook de prachtige dorpjes zijn een genot om dóór of langs te fietsen. In Bugarach loopt een man met grasmaaier door het dorp. We wisselen grapjes met elkaar uit om van voertuig te ruilen.

Met verwondering aanschouwen we ook de uitstallingen van bonte verzamelingen die op erven en tuinen ten toon worden gesteld. En natuurlijk ook de oude bouwwerken hoog op de heuvels. Die zijn telkens al van ver te bewonderen. Aan de Middeleeuwse brug van Puivert hangt een toilet vanwaar je behoefte 20 km lager in de kolkende rivier verdwijnt!

Er zijn nu geen wijnvelden weer maar koeien in een Alpen-achtig landschap. Er wordt veel gehooid. Als Greet daar even een foto van maakt merkt een oud mannetje op dat Kees wel heel flink is maar dat Greet wel bijzonder sterk moet zijn.

Eindpunt van vandaag is het plaatsje Bélesta. Het hotel biedt voor een redelijke prijs heel veel comfort- waaronder een zwembad- waarvan wij op deze zaterdagavond dankbaar gebruik maken. Wat een heerlijke fietsdag was dit weer.

Herkansing

Vrijdag 26 mei

Latour de France-Cubières sur Cinoble: 52 km. (1273) Hoogtemeters 746.

Greet heeft vannacht danig ruzie gehad met haar slaapzak. Het ding gaf zich niet gewonnen. Het is bewolkt en bij wijze van uitzondering is de tent helemaal droog. Na 3 km drinken we in het stadje Estagel koffie. De zon heeft het wolkendek weer verdreven. Als we weer aan het genieten zijn van onze fietstocht in de mooie natuur komt ons een fietser tegemoet. Het is de zeventwintig jarige Daniël uit Putten (Veluwe) Hij fietst de route naar Barcelona van huis uit. Daniël is uit het goede hout gesneden. En we komen bijna niet uitgepraat.

Na een half uur gaan we toch maar verder. Bij Tuchan beginnen we aan het laatste deel van onze fietsreis : de Katharen-Baskenroute. Het lijkt bijna niet mogelijk, maar dit slotakkoord slaat alles! Het bijzondere daarbij is dat Kees 6 jaar geleden deze route andersom reed en het fotoschijfje met alle foto's kwijtgeraakt is ( zie fietsmeemetkeesengreet.reismee.nl . Nu is daar de herkansing. Greet is daar bijna nog blijer om dan Kees.

De indrukwekkende gorges , de burchten hoog op de bergen. Als kleine poppetjes fietsen we door de groene dalen tussen machtige bergwanden. Je voelt je heel klein en nietig. Je overdenkt het bijzondere verleden van deze streek. De tijd waarin een hevige strijd werd geleverd. Brandstapels, plunderingen en massamoorden. Het afwijkende geloof van de Katharen werd niet getolereerd door de officiële kerk. De burchten- hoog op de bergen- getuigen van dit alles.

De lucht begint ineens te betrekken. We hebben na ons angstige avontuur even geen zin in onweer in de bergen. In het gehuchtje Cubières sur Cinoble zien we een taverne met chambre d'hotes. We belanden in een wonderlijke collectie van voorwerpen en rariteiten uit grootmoeders tijd. De bewolking verdwijnt maar wij hebben nu eenmaal dit besluit genomen om hier te blijven en daar krijgen we geen spijt van want Daniëlle kan heerlijk koken en in gezelschap van een Frans echtpaar sluiten we de dag op deze manier af met een smakelijk diner.

Tour de France

Donderdag 25 mei

Maureillas- Latour de France : 61 km.(1221). Hoogtemeters 738

Duiven, een ezel, honden, campingburen en - volgens Greet- een nijlpaard zorgen er voor dat we op tijd wakker zijn. Het belooft een warme dag te worden. Het fietst heerlijk door het golvende landschap. Dit is de streek van Rousillon met wijnvelden en boomgaarden. Helaas is het fruit nog niet rijp. Het blijft altijd fascinerend om door de golvende wijnvelden te fietsen en langs de dorpjes die tegen de hellingen geplakt lijken.

Het stadje Thuir heeft niet veel bijzonders te bieden, maar wel 4 supermarkten. We hebben er net weer de eerste col op zitten en genieten van het gekochte lekkers in de schaduw bij een beekje. Daarna trappen we weer de bakoven in. Op het plein van Ille sur Têt geeft de thermometer 37 graden aan. Greet kijkt me vertwijfeld aan. Zij gebruikt haar tropen outfit . Vanaf hier gaan we ook nog eens 7 kilometer klimmen. Maar ieder nadeel hep zijn voordeel : hoe hoger we komen hoe meer wind er is.

En wat is het genieten! Wat is het toch mooi. De prachtige rotsformaties en bovenop de col het stadje Belesta. Dit was vroeger een pleisterplaats voor postkoetsen door de Rousillon. Maar ook 6000 jaar geleden al een nederzetting. In 1983 ontdekte men een collectief graf van 28 mensen en veel voorwerpen uit de prehistorische tijd. De afdaling is weer als een droom, met een groot stuwmeer ver beneden ons. Het wordt afgezaagd. We overnachten vandaag op de camping van Latour de France. Ja, ja we hebben dus echt de Tour de France gedaan . Zonder op te scheppen.

Adios Spanje

Woensdag 24 mei

Figueres - Maureillas: 52 kilometer ( 1160 ) Hoogtemeters : 931

Het baasje van het hostel heeft zijn best gedaan. Maar het ontbijt krijgen we bijna niet weg. We zijn wél snel weg uit de stad. Eerst 6 km. drukte en dan begint onze tweede oversteek van de Pyreneeén over de Col de Manrell. Precies bovenop ligt de grens.

Tot Aguiliana is het rustig glooiend en puur genieten. In het dorp kopen we wat koude drankjes en de lunch die we meenemen naar hoger sferen. De klim is begonnen. We vinden een plekje in de schaduw om het gekochte op te eten. We worden daarbij wel gestoord door de overmatige aandacht van een poes , zwarte bosmieren en een grote brommende hoornaar.

Eigenlijk is het veel te warm voor zo'n klim. Velen zullen ons dan ook voor gek verslijten. Maar juist tijdens dit zware werk zit je heel veel te filosoferen over van alles. Je wordt sterk van deze fietsreis , érg sterk . Het maakt je sterk dat er niet te veel dingen zijn die je niet kunt omdat je er bij voorbaat al van uit gaat dat het wel niet zal lukken. En dan lukt het dus bijna altijd. En dat maakt je weer een beetje sterker. Dus samengevat:Alles wat moeite kost hoef je niet meteen op te geven.

Met een aantal korte rustpauzes klimmen we zo naar boven met steeds mooiere uitzichten. De vele keizersmantels telkens een stukje meeflanerend langs onze fietsen. Op de top gekomen zien we een monument voor Spaanse verzetsstrijders en we merken verbaasd op dat de asfaltweg in Spanje bij de grens over gaat in zand - en keienweg. We vieren de grensovergang met een kop heerlijke soep en een rol kaakjes. Er is hier geen douane, dus onze tassen vol heroïne krijgen we veilig de grens over.

De keienweg gaat langzaam over in soort van asfaltweg. De afdaling duurt daardoor lekker lang. In het stadje Maureillas doen we wat inkopen en dan fietsen we weer eens een camping op. Communicatie loopt nu ineens een stuk beter, nu we weer in Frankrijk zijn. Het was opnieuw een zware, maar prachtige fietsdag.